پایان نامه اوضاع سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی اصفهان از آغاز تا سده ی ششم هجری

تعداد صفحات: 213 فرمت فایل: word کد فایل: 10001677
سال: مشخص نشده مقطع: کارشناسی ارشد دسته بندی: پایان نامه زبان های خارجی
قیمت قدیم:۲۷,۹۰۰ تومان
قیمت: ۲۵,۸۰۰ تومان
دانلود مقاله
  • خلاصه
  • فهرست و منابع
  • خلاصه پایان نامه اوضاع سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی اصفهان از آغاز تا سده ی ششم هجری

    چکیده

     

    سرزمین کهنسال ایران از دیرباز مهد پرورش دانشمندان و ادیبان بسیاری در زمینه های مختلف بوده است که آثار باز مانده از آنها جایگاه خاصی برای این کشور در میان سایر ملل جهان به وجود آورده است. در بین شهرهای هنر پرور این سرزمین نیز برخی از آنها، مقامی بس رفیع به خود اختصاص داده اند که شهر اصفهان از آن جمله می باشد.

    اصفهان نامی آشنا در تاریخ و فرهنگ و ادبیات عربی است زیرا بزرگان و نام آوران بسیاری که از آنان،  کتابها و آثار پر بها و ارزشمند باقی مانده منسوب به این شهر می باشند.

    زبان و ادبیات عربی در این خطه از قرن چهارم هجری شکل می گیرد و در سده های پنجم و ششم به اوج خود می رسد به طوری که در سده چهارم هجری، اصفهان، بغداد ثانی لقب یافت.

    در بررسی ادبیات منظوم عربی در اصفهان از سده ی چهارم تا ششم هجری به مضامین مدیحه سرایی و اشعار حکمی و وصف که بیش از سایر موارد در میان سروده های شاعران عربی سرای اصفهانی به چشم می خورد و نقطه مشترک میان اکثر آنهاست پرداخته شده است.

     

    مقدمه:

    شکر و سپاس بی قیاس خداوند عزوجل را سزاست که یگانه بی همتا و آفریننده باغ رنگارنگ این جهان زیباست، او که در ایجاد این کائنات عظیم و این ستارگان درخشان و کهکشانهای وسیع بی سقف و بی ستون و این آسمان بلند نیلگون به نصیر ووزیر محتاج نگشت و در خلقت موجودات مشاورت نفرمود، بخشنده بی منت، آفریدگار پر رحمت، ارحم الراحمین.

    افضل صلوات و اکمل تحیات برسید مرسلین و خاتم نبیین، مفخر موجودات، سرور کائنات، شفیع موید رسول مسدد ابوالقاسم محمد (ص).

    از دورترین ادوار تاریخ تاکنون همواره طبع لطیف و اندیشه ظریف و قدرت خلاق قوم ایرانی همراه با خلق و خوی نرم و روحیه ی حساس، این ملت را از دیگر اقوام متمایز ساخته است. آنها همواره نقش بسیار مهمی در رشد و توسعه ی علم و ادب از زمانهای قدیم تا کنون ایفا نموده اند. چنین نقشی در توسعه زبان و ادبیات عربی نیز چشمگیر بوده است.

    بر کسی پوشیده نیست که علوم زبانی از جمله صرف و نحو و بلاغت، به دست ایرانیان فرهیخته پرورش یافت و به حد کمال رسید. نام بزرگانی چون سیبویه و ابو علی فارسی و نیز سکاکی و خطیب قزوینی و امام فخر رازی همواره بر تارک این علوم می درخشند. کتابت عربی نیز از آغاز حیات فنی خود، پرورش یافته ی ذوق ایرانیست تا آنجا که گفته شده است «بدئت اللکتابه بعبد الحمید و ختمت بابن العمید» هر دو شخصیت مذکور که آغاز و سرانجام کتابت به آنها نسبت داده شده است از نژاد ایرانی اند و سبک نگارش ابن عمید از سده ی چهارم هجری تا سالیان آغازین نهضت ادبی معاصر عربی به عنوان سبک غالب درنزد عموم نویسندگان عربی به شمار می آمد.

    در میان شهرهای این سرزمین یگانه، اصفهان بزرگ به شهادت آثار شگرف باستانی و کتب ارزشمند علمی و ادبی که زینت بخش موزه ها و کتابخانه های معروف دنیاست با ارائه و عرضه نوابغ علمی و شعرای برجسته، جایگاه ویژه و ممتازی را به خود اختصاص داده است.

    با توجه به اینکه سده ی چهارم تا ششم هجری زمان شکوفایی ادب عربی در اصفهان می باشد لذا در پایان نامه مذکور برآنیم که با معرفی شاعران عربی سرای اصفهان و بررسی سروده های ایشان، سیر تغییر و تحول ادبیات منظوم عربی را در این خطه، مورد تحقیق و ارزیابی قرار دهیم.

     

    یا اصفهان

    یا اصفهان ترنمی انغامی                        و تجملی بجمالک المترامی

    و تبختری بحضاره شیدتها                         وقد اعتلت بسموک المتسامی

    و تسنمی ظهر الجبال الشم                       م حیث تشامخت بشموخک القوام

    و تزینی بحدائق الزهرالتی                        قد زینت «زاینده رود» النامی

    سحرالربیع اتی لینزل فی ربو                       عک فا قبلیه بقدک الهندام

    والصیف فی سیما سمائک یحتمی                    بحمیم حب فی سناک الحامی

    هذا خریفک جنه فرشت باو                      راق تجنن قلبی المهتام

    اما الشتاء فانت فیه عروسه                       هیا ارقصی فی نشوه وهیام

    عجبا لریشه راسم رسم الجما                       ل ویاله من خالق رسام

    رسم الجمال بنهرک الساری الذی                    یجری کجیش باسل مقدام

    بلجین ماء یرتدی ثوب العروس                      ویلتوی فی مجمع الاجام

    بزئیر ریج قد تزمجرفی هضا                      بک مثل صوت الهیثم الضرغام

    مالی اراک طروبه مشتاقه                      و هل شممت شذا الهوی بکلامی؟

    ام اطربتک ریاح شوق زودتک                     تالقاً فی وجهک البسام

    اوقد اتاک مسافر او زائر                      قد حل فیک فقمت للا عظام

    یاضیف هذی جنه الفردوس فاد                     خل فی ثراها آمنا بسلام

    فنزلت اهلا نا عمین بقولهم                      لکنهم فی الفعل کالصمصام

    و وطئت سهلا یرتوی بجداول ال                      انهار تجری اسفل الاقدام

    هذی صفاهان التی ربت لکم                     من راغب لا بی نعیم السامی

    اسمع غانی الاصفهانی و انس ما                     تشکومن الاوجاع و الا سقام

    هذی مدینه نخبه شعریه                     ضاهت جریرا بل ابا تمام

    والبحتری و ابافراس و ان هم                     کانوا فوارس حلبه الاقلام

    ذاک الصحابی الجلیل «الفارسی»                     «سلمان» منا اهل بیت کرام

    العرب یعتبروننا کاعاجم                      بتل نحن اعرب من اهالی الشام

    فی الحق نحن نمیل للاعراب ل                      کنا عن البطلان فی الاعجام

    ما ظنکم بی اعجمیا ینشد الاش                     عار تروی غله الهوام

    ابیات حب بات یرویها الوری                    فتداولت کتداول الایام

    لسنا أقل عروبه من أردن                     و من الکویت فهم بنوأعمام

    قد نسبق البحرین فی الا بحارفی                     بحرین: علم نا فع و غرام

    فی أرضنا برزت صروح شامخت                       بعلو هامتها ذری الاهرام

    بل نحن اعرق من عراق الرافدی                       ن فکم لنا من عالم علام

    کم قد صرفنا العمر فی نحو العرو                     به و البلاغه طیله الاعوام

    نحن الفوارس فی العروبه غیر ان                      لافضل بالاحساب والاقوام

    فالفضل بالآباء والاجداد لا                     یجدی اذاحلت دجی الاظلام

    یا ایها الخلان بورک جمعکم                      فی مجمع هبوا لشرب مدام

    من کاس حب نابض بقلوب من                      شربوا رحیق الحق فی الاسلام

    فتد فقط بغزیر علمکمو لنا                      کتدفق الاشعار بالالهام

    وسلام خاقانی الیکم فانعموا                       بنعیم رب العز و الاکرام

    یا اصفهان ترنمی اغنامی                      و تجملی بجمالک المترامی

    اصبحت عاصمه الثقافه للذی                      ن قدارتوا من منهل الاسلام

                                                                   د. محمد خاقانی

     

     

     

     

     

     

     

    فصل اول

    کلیات

     

    1-1-بیان مسئله

    از هنگامیکه تازیان با به دست گرفتن لوای اسلام از جزیره العرب بیرون تاختند و کشورهای هم جوار را گشودند زبان عربی همراه با گسترش اسلام در سرزمینهای حوزه تمدنهای اسلامی رواج یافت، پس ایرانیان نیز در این میدان بعد از پذیرش آیین اسلام در زمینه های علمی مختلف برای کمک به رشد نهال نو پای اسلام کمر همت بستند و از زبان عربی به عنوان وسیله ای مناسب برای انتشار یافته های علمی و ادبی در سراسر تمدن اسلامی بهره بردند و در تقویت و تحکیم بنای رفیع زبان و ادب عربی بیش از تازیان تلاش نمودند.

    بتدریج ایران کانون علوم و ادب عربی گردید و در نتیجه علاوه بر دانشمندانی که به بررسی جنبه های مختلف علوم و معارف روی آوردند اهل ذوق و قریحه ادبی نیز سرودن اشعار عربی را آغاز کردند و آثار گرانبهایی را در این خصوص آفریدند.

    در این میان، شاهد ظهور مراکز علمی وادبی بزرگی همچون اصفهان می باشیم که گاه حتی نام بغداد را نیز تحت الشعاع خود قرار می دادند. تبلور ذوق بی بدیل، هنر اصیل، خلاقیت شورانگیز، صفای دل انگیز، هوای روح بخش و چشم اندازهای زیبای اصفهان، این شهر را به منطقه ای رویایی و مقصد شیفتگان علم و ادب مبدل ساخت، البته خاستگاه این همه ذوق و هنر شکوهمند را باید درتراوش افکار و رفتار هزاران شاعر و ادیب و دانشمند گرانقدر اصفهانی جستجو نمود که در تلاطم امواج زمان، از این خطه ی دیبا، گوهری تابناک پرداختند و مکتب اصفهان را در شعر  و ادب، حکمت و هنر آفریدند.

     خطه اصفهان، این کانون رشد و بالندگی فرهنگ و هنر اسلامی – ایرانی، نه تنها مکتب زاینده ی ادب فارسی، بلکه سر چشمه جوشان ادب عربی نیز بوده است. بنا بر شواهد مکتوب تاریخی، ادبیات عربی از سده ی چهارم هجری در این منطقه شکل می گیرد و در سده های پنجم و ششم به اوج خود می رسد.

    کتابهای تراجم و آثار تاریخی که، به جمع آوری آثار ایرانیان عربی سرای پرداخته اند و براساس مناطق جغرافیایی باب بندی و تفصیل شده اند بی استثنا بخشی را به شاعران اصفهان اختصاص داده اند. بررسی این کتابها و تامل در آنها از اهیمت و نقش شاعران اصفهانی در ادب عربی حکایت دارد به عنوان نمونه، ثعالبی در یتیمه الدهر در فصلی با عنوان «فی محاسن اهل العصر من اصفهان» در کنار وصف اهمیت این شهر، به معرفی شش تن از بزرگان شعر و ادب عربی اصفهان در عصر خویش پرداخته است.

    مفضل ما فروخی اصفهانی در اثر جاودانه ی خویش «محاسن اصفهان» سروده های بسیاری را از شاعران اصفهانی و دیگران در وصف اصفهان و زیباییهای آن بیان نموده است.

    با خرزی نیز در کتاب دمیه القصر، در فصل جداگانه ای بیش از ده تن از شاعران اصفهانی را بر شمرده و در مقدمه کتاب از سفر به شهرهای مختلف و از جمله اصفهان یاد کرده است.

    عماد الدین اصفهانی که خود از ادیبان برجسته اصفهان است بخش دوم کتاب خریده القصر و جریده العصر را به فضلای عجم و فرس اختصاص داده و این بخش را با یاد فضلای اصفهان آغاز کرده و اصفهان را سزاوار این تقدیم دانسته است. وی حدود هفتاد نفر از بزرگان علمای اصفهان را معرفی نموده است.

    نکته ی قابل توجهی که در سروده های اصفهانیان در این دوره ی زمانی، قابل ذکر می باشد کثرت مدیحه سرایی در میان آنهاست که این مساله با توجه به اوضاع سیاسی و اجتماعی آن عصر، امری عجیب به نظر نمی آید پس از آن به ترتیب اشعار حکمی و وصف، مضامینی هستند که بیش از سایر اغراض در بین منظومه های عربی سرایان اصفهانی دیده می شود، لذا در صدد برآمدیم که سه مضمون شعری فوق را با عنایت به حجم انبوه آن در میان سروده ها، مورد تحقیق و بررسی قرار دهیم.

    1-2- اهداف تحقیق

    1. بیان اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی اصفهان از آغاز تا سده ی ششم هجری.

    2. بررسی چگونگی گسترش زبان و ادبیات عربی در اصفهان

    3. بررسی مضامین شعری مدح، حکمت و وصف در این خطه در زمان مشخص شده و بیان موارد تقلید و نوآوری در آنها.

    4. معرفی آثار و احوال شاعران عربی سرای اصفهان و بیان زندگی علمی و ادبی مشهورترین ایشان.

    1-3- پیشینه تحقیق

    از زمان تاسیس رشته زبان و ادبیات عربی در دانشگاههای ایران، مقاله ها و پایان نامه های بسیاری در مورد تاریخ و ادبیات عربی در کشورهای مختلف نوشته شده و مورد تحقیق و پژوهش قرار گرفته است، اما بندرت در خصوص تاریخ و ادبیات عربی در ایران، و ادبای ایرانی عربی سرای، کار تحقیقی صورت پذیرفته است البته این امر، طبیعی به نظر می رسد زیرا کتاب، که مهمترین ابزار تحقیق پژوهشگر در این رشته می باشد در موضوع مذکور، بسیار کمیاب و اندک است و به جز مطالبی پراکنده در برخی کتابهای موجود، چیز دیگری در دسترس محقق وجود ندارد.

    در خصوص موضوع پایان نامه مذکور نیز باید به صراحت بیان کنم که تاکنون هیچ کار تحقیقی در این مورد انجام نشده و مطلبی در این موضوع مشاهده نگردیده است.

    1-4- روش کار

    مطالب و مندرجات کلی این پژوهش، پس از بیان کلیات در فصل اول آن، در چهار فصل اصلی گنجانده شده است که در این قسمت به طور گذرا به این سر فصلها اشاره می کنم:

    در فصل دوم، تاریخ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی اصفهان از آغاز تا سده ی ششم هجری مورد بررسی قرار گرفته است. در این قسمت به چگونگی گسترش زبان و ادبیات عربی در اصفهان ومعرفی منابع اصلی در راستای موضوع پایان نامه پرداخته شده است.

    در فصل سوم، ادبیات منظوم عربی در اصفهان مورد بررسی و تحقیق واقع شده است. در فصل مذکور، سه مضمون شعری مدح، حکمت و وصف که اکثریت قریب به اتفاق مضامین سروده های ادبای عربی سرای اصفهانی را تشکیل می دادند مطرح گردیده و در هر قسمت با بیان ویژگیهای این اغراض در دوره های پیشین و سپس عصر عباسی، به ذکر اشعار ادبای اصفهانی سده ی چهارم تا ششم هجری پرداخته و شرح حال کوتاهی از زندگی شاعران و آثار برجسته علمی و ادبی آنها ارائه شده است.

    در قسمت اشعار حکمی نیز با تقسیم بندی موضوعی، سروده های حکمی شاعران اصفهانی در این دوره ی زمانی مشخص به صورت کامل جمع آوری شده و یک فرهنگ کامل از این مضمون شعری، تدوین شده است.

    در فصل چهارم این پایان نامه ، آثار و احوال شاعران مشهور اصفهان مورد بررسی قرار گرفته است.

    و در فصل آخر نیز به نتیجه گیری از بحث اکتفا شده است.

     

     

    فصل دوم

     نگاهی به تاریخ شهر اصفهان

    -1- وجه تسمیه ی اصفهان

    اصفهان از جمله شهرهایی است که شاید تاریخ و سابقه ی آن به سابقه و قدمت کشور ایران برسد و در عموم دوره های تاریخی از شهرهای بزرگ و معروف ایران به شمار می رفته است.

    نویسندگان قدیم، بنای اصفهان را به تهمورث دیوبند سومین پادشاه از سلسله ی پیشدادیان[1]  نسبت داده اند. اصفهان در دوره ی هخامنشیان به نام (گابا) و یا (گی) شناخته شده است که محل تقاطع راه های عمده و اقامتگاه سلطنتی شهر یاران هخامنشی بوده است کلمه ی (گابا) یا (گابن) ابتدا در ضمن جنگهای اسکندر و بعد در وقایع جنگهای جانشینان او در زبان یونانی ها راه یافت. (کتابی، 1375 ه ، 1/ مقدمه)

    نویسنده ی معجم البلدان در این خصوص، چنین می گوید: «برخی از اصحاب تاریخ و سیر، نام این شهر را به نام اصبهان بن فلوج لفطی بن یونان بن یافث می خوانند و  ابن الکلبی، آن را به نام اصبهان بن فلوج بن سام بن نوح (ع) می داند.» (یاقوت الحموی، بی تا، 1/168)

    او در ادامه از گفتار دیگر علماء چنین نقل می کند: «ابن درید معتقد است که اصفهان مرکب از (اصب) به معنی شهر در زبان فارسی و (هان) به معنی سوار می باشد پس اصفهان به معنی شهر سواران است. حمزه بن حسن نیز در تاریخ اصفهان خود، کلمه اصبهان را مشتق از لشکر می داند و هنگامیکه این لفظ را به فارسی برگردانند اسپاهان می گردد که جمع اسپاه است و اسپاه نام لشکر و سگ است و تناسب معنی این دو لفظ از یک نظر است که وظیفه هر دو پاسبانی می باشد پس اصبهان را به همین سبب که محل لشکر بوده اسپاهان خوانده و گاه به سگستان نیز تعبیر نموده اند» (همان)

    اکثر پژوهشگران و نویسندگان بر این باورند که چون این ناحیه پیش از اسلام، به ویژه در دوران ساسانیان مرکز گردآمدن سپاه بوده و سپاهیان مناطق جنوبی ایران، مانند: کرمان، فارس، خوزستان، سیستان، ... در این ناحیه گرد می آمدند و به سوی محل نبرد رهسپار می شدند، آنجا را «اسپهان» گفته، سپس عربی شده و به گونه ی «اصفهان» درآمده است. (افشار سیستانی، 1378 ه، ص 78)

    مفضل بن سعد بن حسین ما فروخی اصفهانی[2] نویسنده ی کتاب «محاسن اصفهان» درباره ی این نام چنین می نویسد: گفته شده که در اصل، کلمه ی اصفهان اسفاهان بوده و در زمان حکومت ایرانیان گودرز بن گشواد برآن مستولی و مالک بود. او هر گاه قصد مبارزه و نبرد با دیگر سرزمینها را داشت هشتاد پسر صلبی وی که همگی از جمله ی سوارکاران جنگی و دلاوران صحنه ی نبرد و فرزانگان بودند به همراه فرزندان ونوادگانشان و سایر خدمتکاران با تجهیزات کامل جنگی جهت نبرد آماده می شدند و مردم به این لشکر مهیا برای مبارزه، اسفاهان می گفتند که بتدریج به همین نام شهره گشت (المافروخی الاصفهانی، بی تا، ص 6)

    ما فروخی بار دیگر سخن از سپاه و سپاهی گری به میان آورده و چنین می نگارد: در روایت آمده است که اردشیر بابکان گفت هرگز بر هیچ حکومتی پیروز نشدیم و بر سرزمینی تسلط نیافتیم مگر آنکه اصفهانی ها به ما یاری رساندند.همچنین خسرو پرویز گفت که در حکومت و فرماندهی خویش، تنها با همکاری و کمک رسانی اهل اصفهان موفق شدیم. انوشیروان نیز در این مورد، لشکر و سپاه اصفهان را بر تمام لشکرهای جهان ترجیح داده و از میان آنها، فریدون و اطرافیانش را انتخاب می نماید (همان، ص 41-42)

    گفتار بالا می رساند که این نام با سپاه و سپاهی گری ارتباط داشته است. واژه ی سپاه در پارسی باستان به معنی اسب نیز آمده است زیرا اسب جزء کار سپاه بوده است. اسب در نزد آریایی ها از جایگاه با ارزشی برخوردار بوده و بسیاری از بزرگان و یا نام آوران ایرانی به نام اسب، نام گذاری می شده اند، مانند: گشتاسب، لهراسب، جاماسب، .... که همه ی این نام ها، واژه ی اسب دارند. (افشار سیستانی، 1378 ه ، ص 81)

    2-2-1- پیش از اسلام

    منطقه ی مهم و استراتژیک اصفهان، در روزگار باستان از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده و در مسیر مهاجران فلات ایران به سرزمین ایلام بوده است. در نیمه ی دوم هزاره ی چهارم پیش از میلاد مسیح، گروهی از ساکنان فلات مرکزی ایران از منطقه ی اصفهان کنونی راه دره ی کاروان را پیش گرفته و به دشت حاصلخیز ایلام گام نهادند.

     

    [1] . سلسله ی اول از سلاطین ایران طبق روایات، طبقه نخست از پادشاهان داستانی ایران و آن از کلمه  ی پیشداد، لقب هوشنگ پادشاه داستانی ماخوذ است. (دهخدا، 1377، ه  4/5977)

    [2] . مفضل بن سعد بن حسین مافروخی اصفهانی از دانشمندان و تاریخ نویسان سده ی پنجم هجری می باشد، او از فرزندان آذر بوران بن آذر مانان اصفهانی معاصر آلب ارسلان ابی شجاع محمد بن جفری بیک داود بن میکائیل است. اسم برخی از موالی عجم، ما فروخی بوده که در واقع این اسم ترکیبی از ماه فروخ است که به صورت ما فروخی مخفف شده است. (کحاله، بی تا، 3/903؛ لا فی الغریری، 1410 ه، ص 495)

    Abastract

    The very old territory of  Iran was the center of growing of the great scientistics and men of letters in different majors. These mentioned points make Iran to have the special places among other countries in the word.

    Among the cities of this country , there are some cities that put Iran as the superior country that we can say Isfahan has the mentioned superior position.

    Isfahan is a familiar name in Arabic history, culture and literature – Because there are valuable and worthy books and works remained by many men of great fame attrinbuted to this city.

    Arabic language and literature in Isfahan has come into being since fourth century A.H. and has flourished in fifth and sixth century in such a manner that Isfahan is nicknamed as, “second Baghdad” in 4th century A.H.

    Investigating Arabic poetic literature in Isfahan since fourth till sixth century A.H. the topic such as eulogy , maxim poems and description are most observable among others and common among most of which have been bealt with.

     

  • فهرست و منابع پایان نامه اوضاع سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی اصفهان از آغاز تا سده ی ششم هجری

    فهرست:

    چکیده 1

    مقدمه: 2

    فصل اول. 5

    کلیات... 5

    1-1-بیان مسئله. 6

    1-2- اهداف تحقیق.. 7

    1-3- پیشینه تحقیق.. 8

    1-4- روش کار. 8

    فصل دوم. 9

    نگاهی به تاریخ شهر اصفهان. 9

    2-1- وجه تسمیه ی اصفهان. 10

    2-2-1- پیش از اسلام. 11

    2-2-2- در دوره های اسلامی.. 12

    2-2-3- در دوره زیاریان. 15

    2-2-4- در دوره دیلمیان. 16

    2-2-4-1- خدمات دیلمیان در اصفهان. 18

    2-2-5 در دوره سلجوقیان. 18

    2-2-6- در دوره خوارزمشاهیان. 21

    2-3- ادیان و مذاهب... 22

    2-4- علوم و معارف... 25

    2-4-1- مراکز آموزش... 27

    2-4-1-1- مساجد. 27

    2-4-1-2- کتابخانه ها 29

    2-4-1-3- مدارس... 29

    ا

     

    2-4-1-4- خانقاه ها 31

    2-5- نشر زبان و ادبیات عربی.. 32

    فصل سوم. 37

    ادبیات منظوم عربی در اصفهان. 37

    3-1- مدیحه سرایی.. 38

    3-1-1- مطلع قصاید مدحی.. 41

    3-1-1-1- مقدمه  طللی.. 41

    3-1-1-2- مقدمه تغزلی.. 43

    3-1-1-3- مقدمه وصف خیال. 45

    3-1-1-4- مقدمه ای با یاد ایام جوانی.. 47

    3-1-2- نوآوری در مطلع قصاید مدحی.. 48

    3-1-3- معانی و سبکهای تقلیدی و نو در مدح.. 51

    3-1-3-1- مدح امیران و وزیران. 51

    3-1-3-2- مدح استادان و عالمان. 61

    3-1-3-3- مدح در مراسم واعیاد مختلف... 62

    3-1-3-4- مدح و وصف شهرها و کشورها 65

    3-1-3-5- مبالغه در مدح.. 68

    3-1-3-6- ابتکارهای نو در مدیحه سرایی.. 71

    3-1-3-7- گرایش خطابی.. 75

    3-1-3-8- کاربرد واژگان فارسی و اصطلاحات جدید در اشعار. 76

    3-1-3-9- افراط در کاربرد آرایه های بدیعی.. 78

    2-1-4- مدایح مذهبی.. 81

    3-2- شعر تعلیمی.. 88

    3-2-1- شعر حکمی.. 89

    3-2-1-1- پندهای عربی پیش از دوره عباسی.. 90

    3-2-1-2- توجه ایرانیان به پند. 92

    3-2-1-3- راههای ورود اندرزهای فارسی به ادبیات عربی.. 93

    3-2-1-3-1- ترجمه. 93

    3-2-1-3-2- آمیختگی ایرانیان و عربها در زمینه های مختلف... 96

    ب

     

    3-2-1-4- ویژگی  ادبیات حکمی در عصر عباسی.. 97

    2-2-1-5- موضوعات ادبیات پند و اندرز. 101

    3-2-1-5-1- بخشش و انفاق.. 103

    3-2-1-5-2- قناعت... 104

    3-2-1-5-3- همت و تلاش... 106

    3-2-1-5-4- صبر و شکیبایی: 108

    3-2-1-5-5- دوست... 110

    3-2-1-5-6- رازداری.. 113

    3-2-1-5-7 علم و آموزش... 113

    3-2-1-5-8- ارزشهای اخلاقی.. 116

    3-2-1-5-9- سفر. 118

    3-2-1-5-10- تندرستی.. 119

    3-2-1-5-11- غنیمت شمردن عمر و ارزش آن. 119

    3-2-1-5-12- دنیا و روزگار. 121

    3-2-1-5-13- پیری وناتوانی.. 123

    3-2-1-5-14- مرگ... 125

    3-2-1-5-15- پرهیزگاری.. 126

    3-2-1-5-16- قدرت خداوند وتوکل بر او. 127

    3-2-1-5-17 استغفار. 129

    3-2-1-5-18 – خدا شناسی.. 130

    3-2-1-5-19- خودشناسی.. 130

    3-2-1-5-20 دین.. 131

    3-2-1-5-21- دورویی.. 131

    3-2-1-5-22- حرص و طمع. 132

    3-2-1-5-23- سخن چینی.. 132

    3-2-1-5-24- خود پسندی: 132

    3-2-1-5-25- مال اندوزی.. 133

    ج

     

    3-2-1-5-26- گمراهی.. 134

    3-2-1-5-27- غیبت... 134

    3-2-1-5-28- حسادت... 135

    3-2-1-5-29- تنبلی.. 135

    3-2-2- شعر تعلیمی مربوط به آموزش علوم و فنون. 136

    3-3- وصف... 138

    3-3-1- وصف در شعر کهن عربی.. 138

    3-3-2- وصف در عصر عباسی.. 140

    3-3-2-1- وصف طبیعت اصفهان و مناطق اطراف آن. 143

    3-3-2-2- وصف باغ و بستان. 150

    3-3-2-3- وصف برف و باران. 153

    3-3-2-4- وصف گلها و میوه ها 154

    3-3-2-5- وصف اشیاء و بناها 158

    3-3-2-6- وصف حیوانات... 164

    فصل چهارم. 167

    بررسی آثار و احوال برخی مشاهیر اصفهانی از سده ی چهارم تا ششم هجری.. 167

    4-1- ابوالفرج اصفهانی.. 168

    4-1-1- جایگاه علمی و ادبی وی.. 169

    4-2- ابن طباطبای اصفهانی.. 172

    4-2-1- جایگاه علمی و ادبی وی.. 174

    4-3- صاحب بن عباد. 175

    4-3-1- جایگاه علمی و ادبی وی.. 178

    4-4- ابواسماعیل طغرایی.. 180

    4-4-1- جایگاه علمی و ادبی وی.. 183

    4-5- عماد الدین اصفهانی.. 186

    4-5-1- جایگاه علمی و ادبی وی.. 187

    فصل پنجم. 190

    5- نتیجه گیری.. 191

    «خلاصه الاطروحه باللغه العربیه» 200

    د

     

    فهرست منابع. 203

    Abastract 208

    .

    منبع:

    1-قرآن کریم

    2- نهج الفصاحه، سخن گهربار حضرت رسول اکرم (ص)، 1385 ه، ترجمه ابراهیم احمدیان، قم، گلستان ادب.

    3- آذر شب، محمد علی، 1382 ه، تاریخ الادب العربی فی العصر العباسی، تهران، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت)

    4- آذرنوش، آذر تاش، 1379 ه، دایره المعارف بزرگ اسلامی، زیرنظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی.

    5- آل داود، سید علی، 1367 ه، دایره المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی،تهران، مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی.

    6- ابن اثیر، عزالدین ابوالحسن، 1385ق/ 1965، الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر.

    7- _____________، 1969 م، اللباب فی تهذیب الانساب، القاهره.

    8- ابن جوزی، عبدالرحمان، 1359ق، المنتظم، حیدرآباد دکن، دائره المعارف العثمانیه.

    9- ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، 1366 ه، العبر، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، موسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی

    10- ____________، بی تا، مقدمه.

    11- ابن خلکان،ابوالعباس شمس الدین احمد بن محمد بن ابی بکر، بی تا، وفیات الاعیان و انباء ابناء الزمان، محقق احسان عباس، بیروت، دارالفکر.

    12- ابن الساعی الخازن، تاج الدین علی انجب، 1353 ه/ 1934م، الجامع المختصر فی عنوان التواریخ و عیون السیر، حققه مصطفی جواد، بغداد، المطبعه السریانیه الکاتولیکیه.

    13- ابن طباطبا العلوی، ابوالحسن محمد، 1985م، عیارالشعر، تحقیق عبدالعزیز بن ناصع المانع، الریاض، دارالعلوم للطباعه.

    14- ابن طقطقی، محمد، 1400 ق/ 1980م، الفخری، بیروت.

    15- ابن عبدالرحمن، محمد مراد، 1373 ش، ترجمه آثار البلاد واخبار العباد، تصحیح محمد شاهمرادی، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.

    16- ابن عمرانی، محمد،1972 م، الانباء فی تاریخ الخلفاء، به کوشش قاسم سامرائی، لیدن.

    17- ابن عنبه، احمد بن علی، 1380 ق/ 1961 م، عمده الطالب، نجف.

    18- ابن قیس، عبدالله، 1997 م، قری الضیف، الریاض، نشر اضواء السلف

    19- ابن کثیر الدمشقی، ابوالفداء الحافظ، بی تا، البدایه و النهایه، حققه علی محمد معوض و عادل احمد عبدالموجود، بیروت، دارالکتب العلمیه.

    20- ابن مسکویه، ابو علی احمد بن محمد، 1332 ه، تجارب الامم، مصر.

    21- ابن ندیم، محمد بن اسحاق، بی تا، الفهرست، تحقیق رضا تجدد

    22- ابوالشیخ الانصاری، ابو محمد عبدالله بن محمد بن جعفر بن حیان (274-369 ه)، 1407 ه/ 1987 م، طبقات المحد ثین باصفهان و الواردین علیها، دراسه و تحقیق عبدالغفور عبدالحق حسین البلوشی، موسسه الرساله.

    23- ابوالفرج الاصفهانی، 1955 م. ، الاغانی، بیروت، دارالفکر.

    24- __________، 1368  ه ، برگزیده الاغانی، ترجمه و تلخیص محمد حسین مشایخی فریدونی، تهران، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی.

    25- ابو هلال العسکری، الحسین بن عبدالله بن سهل، 1409 ه/ 1989م، الصناعیتن، حققه مفید قمیحه،بیروت، دارالکتب العلمیه.

    26- _________، 1989م، دیوان المعانی، بیروت، دارالاضواء.

    27- اسکندری، احمد؛ عنانی، مصطفی، 1350 ه، الوسیط، مصر، مطبعه المعارف.

    28- اسماعیل، عزالدین، 1975م، فی الادب العباسی الرویه و الفن، بیروت، دارالنهضه العربیه للطباعه و النشر.

    29- اشپولر، برتولد، 1379 ه، تاریخ ایران در قرون نخستین اسلامی، ترجمه جواد فلاطوری، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.

    30- الاصطخری، ابواسحاق ابراهیم بن محمد، 1963م، المسالک و الممالک، تحقیق محمد جابر عبدالعال، القاهره.

    31- اصفهانی، احمدابونعیم، 1931م، ذکر اخبار اصفهان، به کوشش ددنیگ، لیدن.

    32- __________، 1377 ه، ذکر اخبار اصفهان، ترجمه نورالله کسایی، تهران، سروش.

    33- افشار سیستانی، ایرج، 1377 ه، شناخت استان اصفهان، هیرمند.

    34- افضل الملک، میرزا غلام حسین، 1380ه، سفرنامه اصفهان، به کوشش ناصر افشارفر، تهران، سازمان چاپ و انتشارات، کتابخانه، موزه ومرکز اسناد مجلس شورای اسلامی.

    35- اقبال آشتیانی، عباس، 1330 ه، تاریخ ایران از ظهور اسلام تا حمله مغول، به تصحیح محمد دبیر سیاقی، انتشارات خیام.

    36- امین، احمد، بی تا، ضحی الاسلام، بیروت، دارالکتاب العربی.

    37- __________، 1969 م، ظهر الاسلام، بیروت، دارالکتاب العربی.

    38- امین، محسن، 1403ق/ 1983 م، اعیان الشیعه، بیروت.

    39- الامینی النجفی، عبد الحسین احمد، 1371 ه، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، تهران، دارالکتب الاسلامیه.

    40- اوسط ابراهیمی، علی، 1375 ه ، تاریخ فرهنگ عربی به زبان فارسی، دانشگاه تربیت معلم.

    41- ایروانی زاده، عبدالغنی؛ شاملی، نصرالله، 1384 ه، الادب العربی و الایرانیون (من بدایه الفتح الاسلامی الی سقوط بغداد)، تهران، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت).

    42- ایمانیه، مجتبی، 1355 ه، تاریخ فرهنگ اصفهان، مراکز تعلیم از صدر اسلام تاکنون، انتشارات دانشگاه اصفهان.

    43- الباخرزی، علی بن الحسن بن علی ابی الطیب، 1414 ه/ 1993 م، دمیه القصر و عصره اهل العصر، تحقیق محمد التونجی، بیروت، دارالجیل.

    44- بار تولد، ف.، 1972م، تاریخ الحضاره الاسلامیه، ترجمه حمزه طاهر، القاهره.

    45- بختیار، مظفر، 1973م، حیاه الطغرائی، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.

    46- براون، ادوارد، 1335 ش، تاریخ ادبی ایران، ترجمه و تعلیق علی پاشا صالح، تهران.

    47- بستانی، بطرس، بی تا، ادباء العرب فی الاعصر العباسیه حیاتهم و آثارهم و نقد آثارهم، دارنظیر عبود.

    48- البغدادی، ابوالقاسم محمد ابن حوقل، 1938م، صوره الارض، لیدن.

    49- البغدادی، الخطیب، بی تا، تاریخ بغداد أو مدینه السلام، بیروت، دارالکتاب العربی.

    50- البنداری، فتح بن علی، 1971م، سنا البرق الشامی، تحقیق رمضان ششن، بیروت، دارالکتب الجدید.

    51- بهمنیار، احمد، 1344 ه، شرح احوال و آثار صاحب، تهران،انتشارات دانشگاه تهران.

    52- پاکرو، فاطمه و دیگران، 1383 ه ، زیباشناسی شعر فارسی آرایه های لفظی ومعنوی بدیع، تهران، روزگار.

    53- پرویز، عباس، 1351 ه، تاریخ سلاجقه و خوارزمشاهیان، تهران، شرکت سهامی چاپ و انتشارات کتب ایران.

    54- پورجوادی، نصرالله، 1368 ه، مقاله «ابو منصور اصفهانی، صوفی حنبلی»، مجله معارف، دوره ششم، شماره 1-2.

    55- تاملرسلوم، 1983م، نظریه اللغه و الجمال فی النقدالعربی، سوریه، دارالحوار للنشر و التوزیع.

    56- الثعالبی النیسابوری، ابو منصور عبد الملک، 1403 ه/ 1983م، یتیمه الدهر فی محاسن اهل العصر، شرح و تحقیق: مفید محمد قمیحه، بیروت، دارالکتب العلمیه.

    57- جمعی از فضلاء و دانشمندان دوره قاجار،بی تا، نامه دانشوران ناصری در شرح حال ششصد تن از دانشمندان نامی، قم، موسسه مطبوعاتی دارالفکر.

    58- الحاج حسن، حسین، 1410 ه، ادب العرب فی عصر الجاهلیه، بیروت، الموسسه الجامعیه للدراسات و النشر و التوزیع.

    59- الحاوی، ایلیا، 1987 م، فن الوصف وتطوره فی الشعر العربی، بیروت، دار اللکتاب اللبنانی.

    60- حسان بن ثابت، 1406 ه، دیوان حسان بن ثابت، تحقیق عبدالله مهنا، بیروت، دارالکتب العلمیه.

    61- الحسینی الزبیدی، محمد مرتضی، 1392 ه/ 1973 م. تاج العروس فی جواهر القاموس،دار الهدایه للطباعه و النشر و التوزیع.

    62- حکیمی، محمد رضا، 1358ه، ادبیات و تعهد در اسلام، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی.

    63- حماده، محمد ماهر، 1970، المکتبات فی الاسلام نشأتها وتطورها و مصائرها، بیروت.

    64- خفاجی، محمد عبدالمنعم، 1973م، الشعر الجاهلی، بیروت، دارالکتاب اللبنانی.

    65- خوانساری،محمد باقر، 1382ه، روضات الجنان فی احوال العلماء و السادات، تحقیق محمد علی روضاتی،تهران، انتشارات آخوندی.

    66- داد، سیما، 1371 ه ، فرهنگ اصطلاحات ادبی، واژه نامه مفاهیم و اصطلاحات ادبی فارسی و اروپائی به شیوه تطبیقی وتوضیحی،انتشارات مروارید.

    67- دامادی، محمد، 1379 ه ، مضامین مشترک درادب فارسی وعربی ،تهران، انتشارات دانشگاه تهران.

    68- دودپاف ع.م، 1382 ه ، تاثیر شعر عربی بر تکامل شعر فارسی، ترجمه سیروس شمیسا، تهران، صدای معاصر.

    69- دهخدا، علی اکبر، 1377 ه، لغت نامه علی اکبر دهخدا، زیر نظر محمد معین، جعفر شهیدی، تهران، موسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.

    70- الذهبی، الحافظ، 1960م، العبر فی خبر من غبر، تحقیق صلاح الدین المنجد، الکویت، دائره المطبوعات و النشر.

    71- الراوندی، محمد بن علی بن سلیمان، 1333 ه، راحه الصدور و آیه السرور، تهران.

    72- الرحیم، عبدالحسین مهدی، 1995م، تاریخ الحضاره العربیه الاسلامیه، طرابلس.

    73- رزمجو، حسین، 1374 ه ، انواع ادبی، مشهد، موسسه چاپ و انتشارات آستان قدس رضوی.

    74-  رضایی، عبدالعظیم، 1378 ه، گنجینه تاریخ ایران، انتشارات اطلس.

    75- زراقط، عبدالمجید،2000 م، دراسات فی الشعر و اعلامه فی العصر العباسی، بیروت، دار ابن بادیس.

    76- زرکلی، خیر الدین، 1969 م، الاعلام،بیروت.

    77- زهیر بن ابی سلمی، 1986م، دیوان زهیربن ابی سلمی، تعلیق سیف الدین الکاتب، بیروت، دار مکتبه الحیاه

    78- زیات، احمد حسن، 1993 م، تاریخ الادب العربی، بیروت، دارالمعرفه.

    79- زیدان، جرجی، 1996 م، تاریخ آداب اللغه العربیه، بیروت، دارالفکر.

    80- ________ ، 1352 ه، تاریخ تمدن اسلامی، ترجمه علی جواهر کلام، تهران، امیر کبیر.

    81- السبکی، تاج الدین ابونصر عبدالوهاب بن علی، بی تا، طبقات الشافعیه الکبری، تحقیق محمود محمد الطناحی، عبدالفتاح محمدالحلو، داراحیاء الکتب العربیه.

    82- سزگین، فواد، 1403ق، تاریخ التراث العربی، قم، المرعشی النجفی.

    83- السطوحی، عبدالستار علی، 1414ق، الحکمه فی الشعر العربی، القاهره، دارالاعتصام.

    84- سعیدی، عباس، 1379 ه، دایره المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی.

    85- السماوی، محمد، 1422 ه/ 2001 م، الطلیعه من شعراء الشیعه، تحقیق کامل سلمان الجبوری، بیروت، دارالمورخ العربی.

    86- سیوطی، 1397 ق، بغیه الوعاه، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره.

    87- شامی، یحیی، 1991 م، موسوعه اروع ماقیل فی الشعر العربی، بیروت، دارالفکر العربی.

    88- شرتونی، الرشید، 1370 ه،  مبادی العربیه فی الصرف و النحو، قم، الموسسه المطبوعات دار العلم.

    89- شفیعی کدکنی، محمد رضا، 1366 ه،  صور خیال در شعر فارسی، تهران، آگاه.

    90- صاحب بن عباد، ابوالقاسم اسماعیل، 1442 ه/ 2001 م.، دیوان صاحب بن عباد، شرحه و ضبطه و قدم له ابراهیم شمس الدین، بیروت، موسسه الاعلمی للمطبوعات.

    91- صدر حاج سید جوادی، احمد ودیگران، 1380 ه، دایره المعارف تشیع، تهران، نشر شهید سعید محبی.

    92- الصعیدی ، عبدالمتعال، بی تا، الکمیت بن زید و قصائده الهاشمیات، القاهره، دارالفکر العربی.

    93- صفا، ذبیح الله، 1371ه، تاریخ ادبیات در ایران، انتشارات فردوس.

    94- ________، 1376 ه، تاریخ سیاسی و اجتماعی و فرهنگی ایران از آغاز تا پایان عهد صفوی، تهران، فردوس.

    95- الصفدی، صلاح الدین خلیل بن ایبک، 1420 ه، / 2000 م، الوافی بالوفیات، تحقیق احمد الارناووط، تزکی مصطفی، بیروت، داراحیاء التراث العربی.

    96- ________ ، 1424ه/ 2003 م، الغیث المسجم فی شرح لامیه العجم، بیروت، دارالکتب العلمیه.

    97- ضیف، شوقی، بی تا،الشعر و طوابعه الشعبیه علی مراالعصور، مصر، دارالمعارف.

    98- ________، بی تا، العصر الجاهلی، دارالمعارف.

    99- ________، بی تا، عصر الدول و الامارات، الجزیره العربیه – العراق- ایران، القاهره، دارالمعارف

    100- ________، بی تا، العصر العباسی الاول، القاهره، دارالمعارف.

    101- ________، بی تا، العصر العباسی الثانی، القاهره، دارالمعارف.

    102- ________، بی تا، الفن و مذاهبه فی الشعر العربی، مصر، دارالمعارف، مکتبه الدراسات الادبیه.

    103- الطاهر، علی جواد، 1958 م، الشعر العربی فی العراق و بلاد العجم فی العصر السلجوقی (من اوائل المئه الخامسه الی اواسط المئه السادسه)، بغداد، مطبعه المعارف.

    104- طبری، محمد بن جریر، 1357 ه، تاریخ الرسل و الملوک، چاپ قاهره.

    105- الطغرایی، 1976م، دیوان الطغرایی، تحقیق علی جواد الطاهر، یحیی الجبوری، الجمهوریه العراقیه، منشورات وزاره الاعلام.

    106- العاکوب،عیسی، 1374 ه، تاثیر پند پارسی بر ادب عربی، پژوهشی در ادبیات تطبیقی، ترجمه عبدالله شریفی خجسته، تهران، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی.

    107- عبدالجلیل، ج.م.، 1382 ه، تاریخ ادبیات عرب، ترجمه آ. آذرنوش، تهران، امیر کبیر.

    108- عتبی، محمد بن عبدالجبار،1357 ش، تاریخ یمینی، مترجم جرفا دقانی، به کوشش جعفر شعار، تهران.

    109- عروضی سمر قندی، نظامی، 1366 ه، چهارمقاله، به اهتمام محمد معین، تهران، امیر کبیر.

    110- عطوان، حسین، بی تا،مقدمه القصیده فی صدر الاسلام، عمان.

    111- عطوی، علی،1401 ه، شعر الزهد فی القرنین الثانی و الثالث للهجره، الهیه المصریه العامه للکتاب.

    112- عماد الدین الاصفهانی، محمد بن محمد، 1318 ق/ 1900م، تاریخ دوله آل سلجوق، اختصار فتح بن علی البنداری، مصر، مطبعه، الموسوعات بشارع باب الحلق.

    113- __________، 1419 ق/ 1999م/ 1377 ش، خریده القصر و جریده العصر، تقدیم و تحقیق عدنان محمد ال طعمه، تهران، دفتر نشر میراث مکتوب.

    114- الغنیم، ابراهیم بن عبدالرحمن، 1416 ه/ 1996 م، الصوره الفنیه فی الشعر العربی، مثال ونقد، القاهره، الشرکه العربیه للنشر و التوزیع.

    115- غنیمی هلال، محمد، بی تا، الادب المقارن، بیروت، دارالعوده و الثقافه.

    116- الفاخوری، حنا، 1986م، الجامع فی تاریخ الادب العربی، بیروت، دارالجیل

    117- فرصت شیرازی، محمد نصیر، 1377 ه، آثار عجم، تصحیح و تحشیه منصور رستگار فسائی، تهران، انتشارات امیر کبیر.

    118- فروخ، عمر، 1984 م، تاریخ الادب العربی، بیروت، دارالعلم للملایین.

    119- فسایی، میرزا حسن، 1367 ه، فارسنامه ناصری، به کوشش منصور رستگار فسایی، تهران.

    120- فقیهی، علی اصغر، 1347 ه، شاهنشاهی عضد الدوله، انتشارات اسماعیلیان.

    121- القزوینی، زکریا بن محمد بن محمود، 1960 م، آثار البلاد و اخبار العباد، بیروت.

    122- قلقشندی، احمد بن علی، 1383 ق/ 1963م، صبح الاعشی فی صناعه الانشاء، قاهره.

    123- القیروانی، ابو علی الحسن بن رشیق، 1374 ه، العمده فی محاسن الشعر و آدابه و نقده، حققه و فصله و علق حواشیه محمد محیی الدین عبدالحمید، مصر، مطبعه السعاده.

    124- کتابی، محمد باقر، 1375 ه، رجال اصفهان در علم و عرفان و ادب و هنر، اصفهان.

    125- الکتبی، صلاح الدین ابو عبدالله محمد بن شاکر، بی تا، فوات الوفیات و الذیل علیها، تحقیق احسان عباس، بیروت، دارصادر.

    126- کحاله، عمر رضا، بی تا، معجم المولفین، بیروت، داراحیاء التراث.

    127- کردآبادی، سندس، 1383 ه، فرهنگ مثلهای انگلیسی – عربی – فارسی، تهران، انتشارات ثارالله.

    128- کردعلی، محمد، 1374 ه /1954 م، رسائل البلغاء، القاهره، مطبعه لجنه التالیف والترجمه و النشر.

    129- کعب بن زهیر، 1987م، دیوان کعب بن زهیر، بیروت، دارالکتب العلمیه،

    130- گروه تاریخ پژوهشکده حوزه و دانشگاه، 1379 ه، مسکویه زندگی نامه و آثار و اندیشه، قم، انتشارات حوزه و دانشگاه.

    131- لافی الغریری، صبری احمد، 1410 ه / 1990 م، الحرکه الفکریه العربیه فی اصفهان فی القرون السته الاولی من تاریخ الاسلام، الجمهوریه العراقیه، وزاره الاوقاف و الشوون الدینیه، سلسله احیاء التراث الاسلامی.

    132- لویس شیخو، الاب، بی تا، المجانی الحدیثه، باداره فواد افرام البستانی، بیروت، المطبعه الکاتولیکیه

    133- المافروخی الاصفهانی، مفضل بن سعد بن الحسین، بی تا، محاسن اصفهان، تصدی لتصحیحه و طبعه و نشره جلال الدین الحسینی الطهرانی، مطبعه مجلس.

    134- ___________، 1328 ش، ترجمه محاسن اصفهان، حسین بن محمد بن الرضا آوی، باهتمام عباس اقبال، طهران، شرکت سهامی چاپ.

    135- متولی، عبدالستار السید، 1984م، ادب الزهد فی العصر العباسی، مطابع الهیئه المصریه للکتاب.

    136- مجمل التواریخ و القصص، 1318 ه ، تصحیح ملک الشعراء بهار، تهران، کلاله خاور

    137- محمدی، محمد، 1964م، الترجمه و النقل عن الفارسیه فی القرون الاسلامیه الاولی، بیروت، منشورات قسم اللغه الفارسیه و آدابها فی الجامعه اللبنانیه.

    138- مدرس، محمد علی، بی تا، ریحانه الادب فی تراجم المعروفین بالکنیه او اللقب، تبریز، چاپخانه شفق.

    139- مدنی، علی خان، 1388 ق/ 1968 م، انوار الربیع، به کوشش شاکر هادی شکر، کربلا

    140- مستوفی، حمد الله، 1362 ه، نزهه القلوب، به کوشش گ. لسترنج، تهران.

    141- مسکویه، ابو علی، 1358 ه، الحکمه الخالده، تحقیق عبدالرحمن بدوی، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.

    142- مصاحب، غلام حسین، 1356 ه، دائره المعارف فارسی، تهران، موسسه انتشارات فرانکلین.

    143- معروف، ناجی، 1973م، علماء النظامیات فی مدارس المشرق الاسلامی، بغداد.

    144- مفضل ضبی، 1383 ق/ 1963م، المفضلیات، به کوشش احمد محمد شاکر، عبدالسلام محمد هارون، دارالمعارف.

    145- المقدسی، ابوشامه، 1998 م، عیون الروضتین فی اخبار الدولتین النوریه و الصلاحیه، حققه احمد البیسومی، دمشق، وزاره الثقافه.

    146- مهر، فرهنگ، 1374 ه ، دیدی نو از دینی کهن (فلسفه ی زرتشت)، تهران جامی.

    147- ناصر خسرو، 1367ه، دیوان ناصر خسرو، به اهتمام و تصحیح مجتبی مینوی، تعلیقات علی اکبر دهخدا، دنیای کتاب.

    148- ناصیف، امیل، 1992م، اروع ما قیل فی الحکمه، بیروت، دارالجیل.

    149- ندا، طه، 1380 ه، ادبیات تطبیقی، ترجمه زهرا خسروی، تهران، نشر و پژوهش فروزان.

    150- نویری، شهاب الدین احمد بن عبدالوهاب، 1348 ق، نهایه الارب، قاهره، دارالکتب المصریه.

    151- نیکلسون، رینولد، 1380 ه، تاریخ ادبیات عرب، ترجمه کیواندخت کیوانی، تهران، انتشارات ویستار.

    152- الهاشمی، احمد، بی تا، جواهر البلاغه فی المعانی و البیان و البدیع، مکتب الاعلام الاسلامی.

    153- هنرفر، لطف الله، 1344 ه، گنجینه آثار تاریخی اصفهان، اصفهان.

    154- یاقوت الحموی، شهاب الدین ابو عبدالله، 1408 ه / 1988 م، معجم الادباء، بیروت – لبنان، داراحیاء التراث.

    155- _________، بی تا، معجم البلدان، بیروت، دار احیا التراث العربی.

    .

ثبت سفارش
عنوان محصول
قیمت